در سرنوشت یک ملت و در تاریخ هنر، گاه اثری آنچنان روح زمانه را تصویر می کند، که به عنوان جزئی پایدار از فرهنگ و تاریخ یک ملت، همواره برجا می ماند. ترانه "مرا ببوس" چنین بود. سال 1332 که ضربه کودتای 28 مرداد، به نهضت ملی و امید ملتی برای رهایی پایان داد، و در آن روزهای سیاه شکست که در میدان های اعدام، مرگ قهرماننانه را به سینه های مردم دوستی و شجاعت سپر می کردند نسلی با ترانه مرا ببوس که در همان روز ها پخش می شد گریست ...

آورده اند که در زمان سلیمان پیامبر دهقانی زندگی می کرد که مال و اموال بسیار و گله و رمه بی شمار داشت و سلیمان زبان جانوران را به او یاد داده بود به این شرط که اگر به کسی بگوید، بی درنگ بمیرد. روزی دهقان به طویله رفت. گاو را دید که نزدیک آخور خر ایستاده و به خوابگاه خشکش حسادت می کند ...

یکی بود یکی نبود، زیر گنبد کبود بعد از عصر یخبندان و سیل بزرگ در روزگار های قدیم که نسل انسان ها زیاد نبود، در منطقه کوهستانی هربرزیتی، کنار رودخانه پر آب سرزمین رگا، کلبه محقر و کوچکی بود و در آن کلبه سه برادر از نسل مادی، به نام های دادیار، اردلان و باریان زندگی می کردند که در کودکی پدر و مادرشان را از دست داده بودند ...

مجلس بشکوهی پیداست که میان آن تخت جواهرنگاری گذاشته شده، روی آن خالق اف به شکل پیرمردی لهیده با ریش بلند و موهای سفید، لباس گشاد جواهردوزی پوشیده، عینک کلفت به چشم زده و به متکای جواهرنگاری یله داده است. یک نفر غلام سیا بالای سر او چتر نگه داشته پهلوی او دختر سفید پوستی بادبزن در دست دارد و خالق اف را باد می زند...

کودک برای دستیابی به حل مسائل روانی رشد یعنی غلبه بر نومیدی های نارسیسی و معماهای اودیپی و رقابت های برادری و خواهری و کسب توان رها شدن از وابستگی های کودکی و وصول به احساس شخصیت و درک ارزش ها و وظایف اخلاقی خویش، باید آنچه را که در خودآگاه او میگذرد مقابله نماید ...

تنگ غروب بود، بعد از آنکه آذرسپ موبد چند شعر از اشعار گاتها بالای سر مرده زربانو زمزمه کرد، لای کتاب را بست و با گام های سنگین به طرف در کوتاه استودان برگشت و از پله های آن به زحمت پایین آمد. متوالی آنجا پرید و در آهنین را با صدای خشک چندشناکی که کرد و روی پاشنه های زنگ زده اش چرخید بروی زربانو قفل کرد و بستید ...

یکی بود، یکی نبود. مردی بود به اسم آدی و زنی داشت به اسم بودی. روزی آدی به بودی گفت: بودی! 
بودی گفت: چیه آدی؟ بگو.
آدی گفت: دلم برای دختره تنگ شده. پاشو بریم یک سری بهش بزنیم. خیلی وقته ندیده ایم.
بودی گفت: باشد. سوقاتی چه ببریم؟ دست خالی که نمی شود رفت.
آدی گفت : پاشیم خمیر کنیم، توتک بپزیم. صبح زود میریم...

این معلم ما مثل اکثر آدم ها که می خواهند نان بخور و نمیری داشته باشند، نبود. میخواست ترقی کند، بیش از توقع دیگران. زندگی داشته باشد، بهتر از آنچه دیگران میتوانستند برایش پیش بینی کنند. وقتی از امتحان ورودی دانشسرا گذشت، شاید زیاد هم خوشحال نبود. اصلا یادش نمی آمد که با کشش کدام نیرو به این محیط قدم می گذاشت ...